Zerówka, czyli coś w rodzaju przydługiego prologu.

                                     
                                             Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego

Podróże podobno kształcą. Podobno, to bardzo dobrze dobrane słowo, przynajmniej według Fiodora Fandorina. Gdyż z Fiodorem sprawa ma się następująco : jest typowym domatorem ( dokładnie tego określenia lubił używać) , to po pierwsze, po drugie i chyba najważniejsze, panicznie boi się samolotów. I tak, te oto dwa powody ( nie trzy, tylko dwa) potrafiły zniechęcić go do nawet potencjalnie cudownych wakacji. Na Kretę nie, do Hiszpanii nie, do Francji nie. To gdzie ty właściwie chcesz jechać, Fiedia? , pytała matka, archeolog, żeński odpowiednik Indiana Jonesa , załamana tym, że jej jedyne dziecko nie odziedziczyło po niej ani krzty czegoś co nazywała „ ciekawością świata”. Wtedy Fiodor odpowiadał, że owszem ciekawsi świata to on jest, ale ten cały świat to on woli podziwiać z daleka. I właśnie z tego powodu wakacje spędzał u ciotki, w domku pod Moskwą, a rodzice hulali gdzieś na drugim końcu świata. I wszyscy byli zadowoleni. Do czasu.

Na początku maja, liceum im. Lewa Tołstoja uruchomiło program wymiany uczniowskiej. Super, świetny pomysł. Dla tych, którzy chcą. Tak, to zdecydowanie nie była dobra opcja dla kogoś pokroju Fiodora Fandorina. No i pech chciał, że był uczniem jedynego moskiewskiego liceum praktykującego tą wychwalaną wymianę. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie matka. Kiedy tylko usłyszała o tej niesamowitej szansie pobiegła prosto do gabinetu dyrektora. I nagadała mu, jak to Fiodor bardzo, bardzo, ale to bardzo chce pojechać na tę wymianę. Archeologiem była wybitnym, i nieszczęśliwie równie wybitną aktorką ( Fiodor wolał określenie „ kłamczucha”). Dyrektor, człowiek życzliwy obiecał zrobić coś w tej sprawie, przypominając sobie, że biedy Fiodor zawsze tak dobrze się uczył. I przecież należy mu się za tą ciężką pracę jakaś nagroda. Tak więc kilka tygodni później, niczego nieświadomy Fiodor przechadzał się szkolnymi korytarzami, kiedy dyrektor niczym kukułka wyskoczył ze swojego gabinetu i zaczął składać sowite gratulacje. Dopiero po chwili, Fiodor zrozumiał, że ta „ wygrana na loterii” oznaczała wyjazd. Na wymianę uczniowską. Świetnie, ściskając dłoń dyrektora.  Pierwszą klasą, przynajmniej tyle. I najgorsze było to, że dyrekcja ( choć lepszą nazwą byłaby „banda idiotów’’) wymyśliła sobie, że Fiodor pojedzie tam również na wakacje. Na całe wakacje. „ Żeby się zdążył zaaklimatyzować!”. Do ostatniej chwili miał nadzieję, że  ta cała wymiana będzie miała miejsce gdzieś niedaleko. No, żeby lot był jak najkrótszy. Niestety, przeliczył się. Wraz z otrzymaniem pliku dokumentów, wraz z biletem lotniczym, resztki nadziei rozpadły się na malutkie kawałeczki. Buenos Aires, Argentyna. Dalej już być nie mogło? No, najwyraźniej nie. Na całe szczęście jako małolat pomieszkiwał w Meksyku ( wykopaliska!) , więc przynajmniej język miał opanowany. O jeden problem mniej.

I tak tym właśnie sposobem, siedział  ( pardon, leciał) teraz w samolocie, a raczej kupie złomu, wiele kilometrów nad ziemią. I robił wszystko, aby nie spowodować kolejnego ( dobrze czytacie, kolejnego) ataku paniki. Pierwszy miał miejsce krótko po stracie. W sumie, dosyć wstydliwa sytuacja. No bo prawie dorosły chłopak, a miota się i wrzeszczy jak histeryzujący pięciolatek. Histerykiem co prawda był, ale przecież nie pięcioletnim. W każdym razie, od tego czasu stewardessa co jakiś czas pochylała się nad nim, upewniając się, że młodzieniec nie postanowi wyskoczyć przez podobno niezniszczalne okno. I czekało go jeszcze kilkanaście godzin udręki, w końcu „powietrzu” był dopiero od dwóch godzin. I miał przeczucie, że nawet w nocy nie będzie mógł zmrużyć oka. W końcu, trzeba być czujnym. Ta kupa złomu mogła przecież w każdej chwili roztrzaskać się o ziemię, albo jeszcze lepiej- wybuchnąć w powietrzu. A Fiodor lubił mieć wszystko pod kontrolą. Niestety nie pozwolono mu zajrzeć do kokpitu, a on tylko chciał „wyczaić” pilotów. Przecież mogą być niekompetentni, prawda? No, ale niestety stewardessa zastawiła mu drogę, prawdopodobnie obawiając się, że Fiodor jest kiepskim terrorystą, albo szaleńcem. Tak, ta druga opcja bardziej pasowała do Fiodora Fandorina, szczególnie po wrzaskach i krzykach, których wszyscy na pokładzie mieli (nie) przyjemność doświadczyć. No i Fiodor siedział teraz na może i wygodnym fotelu, podjadając orzeszki ziemne ( przez ten cały stres zrobił się głodny) i czytając ulubione przygody Erasta Fandorina. Tak, zupełnie przypadkiem obaj panowie mieli takie samo nazwisko. Właściwie to można rzec, że pierwszą rzeczą, która przekonała Fiodora do powieści Borisa Akunina ( a było to dawno temu, bodajże pięć lat?) była główna postać, a raczej jej nazwisko. Dzięki temu małemu szczególikowi mógł pozwolić sobie na rozmaite fantazje , w których on dzielny Fiodor Fandorin śledził przestępców i przeżywał niesamowite przygody. Niestety, tak odważny był jedynie w swoim wyimaginowanym świecie. W rzeczywistości… no cóż bał się samolotów, nie wspominając już o tych niebezpiecznych bandytów, których pokonywał w swoich snach. Tylko w swoich snach. I można powiedzieć, że Fiodor lubił być bohaterem, przynajmniej w jednym aspekcie swojego życia, nawet jeżeli chodziło o coś tak błahego jak sny.

                                                   Trochę później, w trochę innym miejscu..

Buenos Aires, przedmieścia.

- To co dzisiaj robimy?

Średniej wielkości, ciemne pomieszczenie wypełniło ostre brzmienie AC/DC. W tle słychać było zaraźliwy śmiech.

- To co zwykle? – z ciemności wydobył się kolejny głos, trochę mocniejszy, cięty. Skrzyp drzwi. Trochę światła mimowolnie wpada do środka, przebijając się przez strugi ciemności.

- O jesteś! – odezwał się ten sam głos. – Przyniosłeś?

Chichot stłumiony głośniejszą solówką na gitarze. Klasyk.

- No jasne.

I trzeci głos. Chyba najłagodniejszy.

- No to zaczynamy, panowie.

Znajomy brzęk metalu i przyjemny dla ucha syk, kojarzony z długo wyczekiwanym orzeźwieniem.

- Co tu tak ciemno? Urządzacie wieczorek satanistów? – głos dobrodzieja.

- No ja też się zastanawiałem, czemu siedzimy po ciemku.

Głośne westchnięcie.

- Ale z was zrzędy.

Skrzyp drewnianego krzesła i szybkie, wręcz gwałtowne kroki.

Pstryk.

Ciemność zniknęła, ujawniając wcześniej umiejętnie skryte wnętrze pokoju. Niebieska kanapa, mały stolik, radio i jedno, jedyne drewniane krzesło. Mała, zdecydowanie nie elegancka lampka zwisała z sufitu, rzucając nieco światła i ujawniając właścicieli tajemniczych głosów.

- Od razu lepiej. – wysoki szatyn uśmiechnął się delikatnie, to ten o życzliwym głosie. Rozczochrany i ubrany w koszulę w kratę, która chyba dawno nie widziała żelazka, przypominał zwykłego nastolatka. Ot, takiego chłopca z sąsiedztwa. Oj, jeszcze się przekonacie.

- No, a jak. Nie od dzisiaj wiemy, że boisz się ciemności. – chłopak o szarych, a może stalowych oczach wykrzywił usta w złośliwym grymasie. Złośliwiec. Kruczoczarna czupryna, skórzana kurtka i glany. Można by powiedzieć, że to typowy Bad boy. A jaki jest naprawdę?

- Wcale, że nie!

- Ja tam wiem swoje.

- Dziecinada. – trzeci, chyba najdojrzalszy chłopak. Ciepłe, kasztanowe oczy wyglądają zza zielonkawych lennonówek. Głowę zdobiła kędzierzawa burza. Starta, dżinsowa kurtka zarzucona na ramiona. Buntownik bez powodu?

- Tere fere.

- A nie mówiłem?

Cała trójka sięgnęła po zielonkawe puszki z piwem.

- Leon, mogłeś załatwić coś lepszego – złośliwiec znów dał o sobie znać. – To smakuje jak mysie siki.

Życzliwy. Leon wzruszył tylko ramionami i uśmiechnął się beztrosko.

- Tylko to było.

- To powiedz swojemu staremu, żeby w końcu kupił jakieś porządne piwo.

Buntownik przewrócił oczami.

- Już daj mu spokój, Diego. Raz możesz się poświęcić.

Złośliwiec Diego pokazał mu język i wymamrotał coś niezrozumiałego pod nosem. Jak to on. A z resztą, przekonacie się już niedługo.

Krótszą chwilę ciszy przerwał Leon, unosząc puszkę z piwem w teatralnym geście.

- No to jak? Toast się chyba należy! – wykrzyknął – Za wakacje!

Jego entuzjazm nie udzielił się reszcie.

- Coś żałosny ten Twój toast. – stwierdził Diego. – Ja proponuje, żebyśmy wypili za lepsze piwo na kolejnym spotkaniu.

Po krótkiej chwili wymownej ciszy, ponownie się odezwał.

- No co? Prawdę mówię.

Leon odchylił głowę do tyłu i dyskretnie uśmiechnął się pod nosem. Wszystko było, w jak najlepszym porządku, po staremu. Docinki Diego, zimne piwo, głośna muzyka i filozoficzne przemyślenia Pepe. Przecież o nim zapomnieliśmy! No tak, Pepe , pan hippis, ale chyba tylko z nastawienia. A, może i to nie całkiem prawda. Co można poradzić? Giuseppe Cauvilga ( koledzy od zawsze pieszczotliwie zwą go „Pepe”, jak ten dziobak z kreskówki) to człowiek pełen sprzeczności. Zaraz, zaraz, gdzie przerwaliśmy?

Ach, tak.

- Tak, ty zawsze, wiecznie, nieprzerwanie mówisz prawdę. – Pepe zsunął lennonówki z nosa i wytarł aksamitną chusteczką. Taki nawyk, pedantyczny. – Quanto sei stupido! – wymamrotał pod nosem. Un vero italiano...

- Ty mi tutaj nie gadaj po włosku. – warknął Diego. – Makaroniarz się znalazł. Sam jesteś stupido. Va a cagere!

Leon przybrał naburmuszoną minę.

- Chłopaki! No, ale mówcie po ludzku, bo ja nic nie rozumiem.

Diego pokręcił głową z niedowierzaniem, po czym wybuchł gromkim, zaraźliwym śmiechem. Po chwili dołączył do niego Pepe, choć sam uśmiechał się rzadko. No i na końcu roześmiał się Leon, który nic z tej całej sytuacji nie rozumiał. I tak właśnie było. Zawsze. W jednej chwili byli gotowi się zabić, a w drugiej śmiali i bawili się jak na dobrych przyjaciół przystało.

- Leon, nie próbuj zrozumieć, lepiej powiedz nam o tej całej wymianie uczniowskiej. – powiedział Diego, i choć wcale nie zamierzał, chichotał po każdym słowie. – Paplasz o tym od kilku tygodni, a teraz i tak mi się nudzi, więc gadaj Verdas.

Diego nie mógł być uprzejmy zbyt długo, to się kłóciło z jego naturą.

 Szatyn uśmiechnął się pod nosem, w końcu takiej szansy nie mógł przegapić.

- No, jakbyście mnie słuchali, to byście wiedzieli, że przyjeżdża do mnie chłopak…

- Nie wiedziałem, że zmieniłeś orientacje. – Diego parsknął (ponownie) śmiechem, a i Pepe mimo usilnych starań, nie mógł się powstrzymać. Leon zrobił się cały czerwony i z impetem tupnął nogą.

- Przecież nie mój chłopak! – wrzasnął, obrażony, zupełnie jak przeciętne dwunastolatka. Taki młodzieńczy „bunt”. – Wy sobie zawsze coś dopowiadacie. – fuknął, krzyżując ramiona na klatce piersiowej.

- No dobra, nie bądź baba i opowiadaj dalej.

Verdas odwrócił się plecami do kolegów, a oglądając się, wysłał piorunujące spojrzenie w stronę Diego.

- Okej, sorry za to z orientacją. – mruknął w końcu, niezadowolony, że musiał przyznać się do błędu.

Leon ponownie zwrócił się w stronę przyjaciół i pełnym entuzjazmu głosem zaczął, to czego porządnie zacząć nie zdążył.

- No przyjeżdża do mnie ten chłopak z wymiany uczniowskiej. Wiecie, o tej, o której dyro gadał od początku roku.

Chłopacy wydawali się być całkiem zainteresowani. Czyżby złudzenie.

- A skąd on jest?

Leon zmarszczył brwi i przez chwilę wyglądał jakby nad czymś solidnie myślał.

- No z Europy. Chyba.

Raczej nie pomyślał wystarczająco.

- A trochę konkretniej?

- No nie wiem, takie duże, chyba na „R” się zaczynało.

Pepe wywrócił oczami, a Diego westchnął głęboko. Chociaż wcale nie powinno ich to dziwić.

- Rosja, Leon.

Szatyn uśmiechnął się promiennie i klasnął w ręce.

- Tak! On przyjeżdża ze stolicy, z tego tam.. no z Mostu!

A najdziwniejsze, że był z siebie zadowolony.

- Chyba z Moskwy. – mruknął Pepe.

Leon machnął ręką lekceważąco.

- No to kiedy przyjeżdża?

- 27 czerwca – szatyn podrapał się po głowie. – Gdzieś tak o ósmej.

- Leon. – Pepe brzmiał poważniej niż zwykle. No co jest? – Dzisiaj jest dwudziesty siódmy.

A Verdas jak oparzony zeskoczył z krzesła i wrzasnął. Diego zaśmiał się pod nosem, choć to chyba było przegięciem, nawet jak na niego.

- Cholera jasna! Miałem go odebrać! – chodził po pokoju w tą i z powrotem. – Rodzice mnie zabiją, zabiją.

Nagle klasnął w dłonie i odwrócił się na pięcie.

- Diego bierzesz auto starego i jedziemy na lotnisko!

- No chyba sobie żartujesz. – brunet podniósł się gwałtownie. – Nie będę nigdzie wozić Twojego leniwego tyłka.

- Diego, daj spokój. Odwdzięczę ci się!

- Ta, jasne. – prychnął. – Ja znam te Twoje obietnice. Rozumiesz, że jak mnie zatrzyma policja to w najlepszym wypadku dostanę mandat. A z prawkiem będę mógł się pożegnać.

- Nie histeryzuj, Pepe poprowadzi.

- Co?!

- No chyba, że tak. – Diego poprawił skórzaną kurtkę. – No dalej, Pepe. Czas nas goni!

- Ja przecież nie mam prawa jazdy! – krzyknął żałośnie, nie przypominając już wyluzowanego kolesia sprzed kilku minut.

Leon wywrócił oczami.

- No właśnie o to chodzi. – Diego wytłumaczył mu powoli. – Ty piłeś najmniej, a prawka nie masz, więc ci nie skonfiskują.

- Geniusz! – wykrzyknął Verdas.

- Wy mnie załamujecie. – jęknął Pepe, chowając twarz w dłoniach.

- Wyluzuj, może ten Rusek poprowadzi w drugą stronę.

- Tak! Tak! – ucieszył się szatyn. – On raczej będzie trzeźwy.

- No nie wiem, wiesz jak oni lubią wódkę.

- No, nad tym trzeba pomyśleć. – stwierdził.

- Pomyślimy po drodze.

- No, okej. – Leon skierował się w stronę drzwi. – No dalej Pepe, czekamy na ciebie.

Włoch pokręcił głową z niedowierzaniem. Pazzo.

- No dobra, ale macie u mnie dług. – mruknął, łapiąc kluczyki do czerwonego forda mustanga. Niezły rocznik. Przynajmniej tyle.

I oddalili się, cała trójka, nie mając pojęcia, że ten dzień zapamiętają do końca życia.

                                                         ********

No i witajcie! Pomysł na to opowiadanie przyszedł mi do głowy po przeczytaniu pewnej książki :) Już niedługo na blogu pojawią się zakładki i podstawowe informacje. Trochę dużo tu dialogów, ale na to nic nie poradzę. Nie umiem pisać dobrych " początków". Błędów nie sprawdzałam, zrobię to jutro ;) Zapraszam!

P.S - Dziękuję, że jesteście! Kocham Was :*